Voorwaarts, mars!

Waar ben ik toch aan begonnen? Het speelt al dagen door mijn hoofd. Met mijn grote mond beweerde ik dat ik maandelijks wel een column uit mijn mouw kon schudden. Sterker nog, ik had de deadlines al anderhalf jaar vooruit in mijn agenda gezet. De stress wordt alleen maar groter als ik terugdenk aan de positieve reacties die ik via verschillende kanalen heb ontvangen. "Ik kijk uit naar je volgende column" is misschien wel de ergste van allemaal. Die blijft maar door mijn hoofd spoken. 

Ga ik hiermee door de mand vallen?

Serieus, nu al een writer's block na mijn eerste column? En dan krijg ik ook nog de vraag: "Berrie, ben je al opgeschoten met je tweede column? Mag ik even meelezen?" Verdorie. Waar ben ik aan begonnen? 

Nou, ik ga iets schrijven over de leiderschapstraining die ik nu volg. Of nee, een leven lang leren is ook een mooi onderwerp. Nee, vaardigheden versus opleidingen. Ik begin zelfs de hulp van Chat GPT in te roepen. "Schrijf een column van 945 woorden over een leven lang leren in de stijl van Berrie van Gils." 

Even bijschaven, wat weetjes toevoegen, een persoonlijke anekdote erin verwerken, en dan "Hoi Anne, wil jij even kijken wat je ervan vindt?" Pats, de feedback komt meteen terug. Ik zal je de details besparen van wat er allemaal niet goed aan was, maar de volgende zin deed me opveren: "Ik had niet gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik wil meer Berrie zien en horen 😉😉."  

Ik werd met de neus op de feiten gedrukt. Een column schrijven is misschien toch moeilijker dan gedacht. Is dit nu het impostersyndroom dat me overvalt? Ben ik wel in staat om dit tot een goed einde te brengen? Ga ik hiermee door de mand vallen?  

Een oude bekende

Ik moet er even tussenuit. Na de stevige, zij het goedbedoelde, e-mail van mijn marketing-steun-en- toeverlaat Anne ben ik met mijn vrouw Marion in de auto gestapt om even een frisse neus én een ijsje te halen tijdens een rondje Elburg. We parkeerden de auto dit keer geheel toevallig aan de andere kant van de stad. En wat voor bekende kop zagen wij daar voorbijlopen? Een oud-collega van de landmacht die Marion en ik voor het laatst hebben gezien in 1988.  

1988, dat is 35 jaar geleden. Serieus, bijna twee generaties geleden dat we hem voor het laatst zagen. En na twee minuten waren we alle drie weer terug in het jaar dat we mochten starten als beroepsofficier bij de Koninklijke Landmacht. In die tijd werd de "vijand" nog met "Boris" aangeduid en was dienstplicht de normaalste zaak van de wereld. Eigenlijk zou ik nu een linkje naar Wikipedia moeten plaatsen voor de GenZ'ers onder ons, inclusief mijn drie dochters. Maar hé, zoek het zelf maar uit: “Google is your best Friend”. 

"Terugkijkend realiseer ik me waar deze tijd in het groene uniform me uiteindelijk heeft gebracht en hoe het me gevormd heeft." 

Naar skills kijken in plaats van CV's

Sinds we elkaar voor het laatst hadden gezien, hebben we alle drie een ander pad bewandeld, zoals duidelijk werd uit de stoere verhalen met een biertje erbij. Terugkijkend realiseer ik me waar deze tijd in het groene uniform me uiteindelijk heeft gebracht en hoe het me gevormd heeft. Tegenwoordig hoor je iedereen praten over vaardigheden of skill based werken alsof het iets nieuws is, maar in 1984 werd ik als 18-jarige al geselecteerd als geschikt voor een leidinggevende rol binnen de Landmacht. Mijn CV was toen nog niet indrukwekkend. Het kwam niet verder dan een afgeronde mavo en havo, en een bijbaantje bij een machinefabriek op een nu bijna verlaten industrieterrein in Tilburg West. 

Wellicht moeten we de filosofie om meer naar skills te kijken dan naar CV’s, van die tijd meer leven in blazen. De landmacht had vertrouwen in mij en de ruim honderd lichtinggenoten, en boden ons training, tools en (verdomd zware) omstandigheden om ons te ontwikkelen tot inhoudelijk sterke officieren en vooral goede leiders.  

Tijdens die twaalf jaar bij de Landmacht is er een gezegde bijgebleven: "Handel in de geest van de commandant." Hoe vreemd het ook klinkt, het is een oproep om ervoor te zorgen dat je als leidinggevende eigenlijk overbodig wordt. Je begeleidt en ontwikkelt je team, zodat ze gezamenlijk de gestelde doelen kunnen bereiken en keuzes kunnen en zullen maken wanneer dat nodig is. Het begint met vertrouwen geven en iemand in zijn kracht zetten. Vertrouwen dat ze fouten mogen maken en dat je er voor ze bent als dat gebeurt. Dat je opstaat wanneer een medewerker of het team onder vuur ligt. 

Tijdens mijn diensttijd en de daaropvolgende carrière heb ik veel geleerd van de uiteenlopende leidinggevenden die ik zelf heb gehad, de goede en de minder goede. Maar het gevoel van in je kracht te worden gezet om wie je bent en wat jouw skills zijn kwam het meest tot zijn recht in die begin jaren bij de Koninklijke Landmacht.  

De "jonge god van weleer"

En nu? Ook nu ervaar ik weer dat gevoel van geloof en vertrouwen in je skills waarbij ik de ruimte krijg de beste commercial director uit mezelf te halen. De laatste jaren voel ik me herontdekt en krijg ik het gevoel dat ik de ruimte krijg om te groeien, en dat gevoel geef ik, net als vroeger, door aan mijn team. Ik heb weer de energie van de "jonge god van weleer". Ik wil nog zoveel bereiken en voel dat ik op een positieve manier wordt uitgedaagd. 

"Voorwaarts, mars!"