Meer dan een fooi

Hoe vrolijk kun je worden van een glimlach? Nou, dat is voor mij vrij eenvoudig. Tijdens mijn vakantie in Saalbach Hinterglemm, zoals ik al in mijn vorige column voorspelde, werd ik opnieuw getroffen door zo'n glimlach die me zelfs na drie weken nog steeds vrolijk stemt. We hadden de mazzel om onze vakantie door te brengen in een heerlijk hotel dat je 'comfortabel luxe' zou kunnen omschrijven, met uitzicht op de Zwölferkogel, een van de mooiste bergen in dit gebied. Onze dagen begonnen met een aangename vorm van keuzestress door het uitgebreide ontbijtbuffet. De opgedane ballast probeerden we direct daarna in de bergen in de omgeving er weer af te lopen waarna we 's avonds elke keer weer werden verrast met een culinair vijfgangendiner.

Een hartverwarmende ontmoeting

De gekozen combinatie van dagelijkse wandelingen en lekker eten pakte dit keer goed uit, zoals mijn weegschaal met ingebouwde vetpercentagemeter na terugkomst bevestigde. Maar de vrolijkheid waarmee mijn verhaal begint, kwam niet voort uit het eten, maar uit het gezicht van Alexia. Het altijd aanwezige, stralende gezicht van de jonge Alexia viel ons het meest op. Alexia, kon niet ouder dan 16 zijn geweest. Door haar ietwat stuntelige debraseer-vaardigheden en verlegen "gut evening, do you like white wine, tonight?”in gebrekkig Engels met een zwaar Oostenrijks accent, was te merken dat ze nog niet lang in de horeca werkte. Ook het met de hand geschreven naamkaartje op haar te ruim zittende uniform verried dat ze nog niet tot het vaste team met geprinte naambordjes was toegetreden.

Nee, Alexia was een frisse stagiaire van de lokale Hotelfachschule, die ondanks haar soms onhandige acties vrolijk maakte met haar bijna tastbare enthousiasme. We verbleven negen dagen, en er was geen enkele dag dat Alexia geen dienst had. Dit wekte onze nieuwsgierigheid, en op de voorlaatste dag kon ik het niet laten om haar te vragen: "Je bent hier elke dag geweest. Wordt het niet vermoeiend?" Haar antwoord was ontwapenend eenvoudig: "Nou, het is een drukke periode en we hebben een tekort aan personeel. Dus ben ik gepromoveerd tot de hotelmascotte." De spontaniteit en eerlijkheid van haar reactie maakten ons even sprakeloos.

Toen het tijd was om afscheid te nemen, gaven we haar een fooi, die werd beantwoord met díe glimlach die de aanleiding vormt voor deze column.

Waardering voor horecapersoneel: een oproep tot erkenning

Niet alleen onze fooi leidde tot die glimlach, ook de korte gesprekjes en bedankjes van onze kant werden zichtbaar als plezierig ervaren. Hoe eenvoudig is dat toch, zeker als je bedenkt hoeveel werkuren iemand zoals Alexia, jouw zoon of dochter, buurmeisje of -jongen investeert in zijn of haar stage. Maar dit roept bij mij de grotere vraag op over de waardering in het algemeen van horecapersoneel. Het wordt tijd dat we dit soms ondergewaardeerde beroep, dat onze vakanties, diners en speciale gelegenheden zo bijzonder maakt, beter gaan waarderen.

Aan de horecawerkgevers: laten we eens nadenken over de waardering die we aan ons personeel geven. Naast het salaris is het cruciaal om hen te laten weten dat hun inzet wordt gewaardeerd. De jonge Alexia's van deze wereld werken hard en verdienen meer dan alleen een stagevergoeding en misschien een fooi aan het eind van hun dienst. Ik denk dat aandacht, waardering, training, begeleiding en een respectvolle, veilige werkomgeving essentieel zijn.

Aan de klanten: het is gemakkelijk om te vergeten dat achter elke maaltijd, elk drankje en elke kamer een team van hardwerkende individuen staat. Een eenvoudig 'dankjewel,' een vriendelijk gebaar of een royale fooi kan een wereld van verschil maken voor iemand die lange uren maakt om ons te bedienen. Denk aan de Alexia's die je tegenkomt en waardeer hun inzet.

Ik hoor van veel horecaondernemers dat ze kampen met personeelstekorten en de uitdagingen van deze tijd. Daarom vind ik het belangrijker dan ooit om de waarde van horecapersoneel te erkennen en te waarderen.

Hoe mooi je je zaak ook hebt ingericht, hoe bijzonder je menukaart ook is, zij zijn het die de ervaring compleet maken. Zij zijn het die ervoor zorgen dat jouw gasten met een glimlach naar huis gaan"

De volgende keer dat je in een restaurant, café of hotel bent, neem dan even de moeite om echt 'dankjewel' te zeggen. En voor alle Alexia's daarbuiten, bedankt voor jullie onvermoeibare inzet en voor het opfleuren van onze dagen.

p.s: als je geen horeca-ondernemer bent, neem dan even de moeite om tussen de regels door te lezen. Ook jij kent ongetwijfeld een Alexia in jouw bedrijf of omgeving.